Het was al tien uur geweest toen ik vertrok uit Encamp. Dat had een paar oorzaken. Om te beginnen kon pas vanaf acht uur ontbeten worden en omdat het een ontbijt buffet was, wilde ik dat zeker niet missen. Verder wilde ik in Encamp nog wat dingetjes regelen. Encamp is het eerste dorp sinds best lang dat een heel scala aan winkels heeft. Onder de zaken die ik wilde regelen behoorde contant geld. Er zijn hier refugio’s die geen betaling met bankpas accepteren. Dan heb je dus contant geld nodig, want anders heb je geen onderdak. De laatste keer dat ik ergens een geldautomaat had gezien was negen dagen geleden in Espot. En die was nog kapot ook. Ik zat dus al een paar dagen wat krapjes.
Refugio l’Illa staat zo’n beetje bovenop een berg. In ieder geval boven de boomgrens. Als ik naar buiten kijk zie ik kale bergtoppen en grassige bulten waarop grote rotsblokken liggen. Er grazen grijze koeien tussen die een bel om de nek hebben. Je hoort continu het geklingel ervan. Maar dat hoort bij deze omgeving.

De refugio staat niet alleen op een berg, maar ook aan het randje van Andorra. Na drie nachtjes en twee dagen stap ik morgen weer de grens over en Spanje binnen.
Zo vervelend en saai als de route van gisteren was, zo mooi was die van vandaag. Het ging dwars door een natuurgebied met weilanden, stroompjes, watervallen en alles wat een gebied mooi kan maken. Ik moest van dertienhonderd naar vijfentwintighonderd meter klimmen. Doordat dat heel geleidelijk ging, was ik nog in betrekkelijk goede doen toen ik boven bij de refugio aankwam.

Daar had ik geluk: ik kreeg plaats vijftig van de vijftig beschikbare plekken toegewezen. Omdat dit de tweede keer is dat ik nipt een plek weet te bemachtigen, heb ik besloten dat het misschien wel verstandig is iets minder afhankelijk van het geluk te worden. Daarom heb ik de volgende refugio even een mailtje gestuurd. Met het verzoek voor een reservering. Nu hopen dat ze de mail lezen……
