ma 12 aug
Omdat ik geen ontbijt had besteld zat ik vanmorgenvroeg alleen in de cocina libre, de algemene keuken van de refugio een broodje weg te duwen. Ik heb (te) veel eten gehaald bij de campingsupermarkt en dat eten moet toch op. Nu betaal je bij de refugio negentien euro voor een ontbijt dat bestaat uit geroosterd brood met jam, bakjes yoghurt, melk met ontbijtgranen en koffie. Wat ik zelf heb is ook niet veel bijzonders, maar veel minder goed dan wat de refugio biedt is het ook niet.
Vandaag heb ik twee etappes gelopen. Een etappe van elf kilometer, meteen gevolgd door een etappe van dertien kilometer. Daarvan heb ik geleerd dat de etappes niet voor niets een bepaalde lengte hebben. Dat lijkt een beetje samen te hangen met de zwaarte van de etappe. Ik was dan ook helemaal afgedraaid toen ik op de bestemming arriveerde.
De bestemming was een refuge die weer eens wat nieuws in de slaapzalen had. Het was voor mij in ieder geval nieuw: stapelbedden van zes matrassen naast elkaar. Alles ligt er door elkaar: mannen, vrouwen en kinderen. Ik had het geluk dat ik bovenin op een uiteinde lag. Dan heb je maar een iemand naast je. Naast mij lag een Duitse man en naast hem weer zijn vriendin. Beneden lagen een vader, moeder en hun twee kinderen met daarnaast weer een echtpaar. Ik heb de Duitse man gezegd dat ik het wel zou waarderen wanneer hij ’s nachts nog steeds zou kunnen herinneren dat degen die rechts van hem ligt zijn vriendin is en degene die links van hem ligt een voor hem wildvreemde kerel uit Nederland is. Dat hij die twee niet door elkaar haalt.
