Dag 34 – Gezelligheid

do 15 aug

Voor even is de GR11 weer beland in de lagere heuvels van de Pyreneeën. Dat maakt de klimmetjes niet meteen milder. Om de pas van vandaag te kunnen slechten, moet over een lengte van zo’n zes kilometer, dertienhonderd meter worden geklommen. Daarna wordt binnen vier kilometer weer negenhonderd meter afgedaald.Het weer is nog niet helemaal stabiel, met bewolking en van tijd tot tijd, dreigende luchten. Met een hoogteprofiel dat eruit ziet als een steile piramide en met een onbestemde weersverwachting, besluit ik het voor vandaag gewoon te houden bij de etappe uit het boekje. Ik eindig in het gehucht Estaon.

Maar weer eens een uitzicht

In Estaon staat een refugio dat gerund wordt door een ouder echtpaar. Estaon bestaat uit een kleine honderd huizen en voor zover ik een beetje kan zien, is de refugio de enige plek waar wat bedrijvigheid valt te ontdekken. Als ik sta ingeschreven wordt ik meegenomen naar de slaapzaal, om daar mijn rugzak neer te zetten. Ik zie meteen dat dit een plek wordt waar ik in mijn slaapzak ga slapen. De matrassen zien er groezelig uit en ik kan me bijna niet voorstellen dat ze na elke overnachting worden gewassen. Maar toch, als ik een poosje bij de refigio ben, druppelen er steeds meer wandelaars binnen. Aan beide zijden van het smalle schuine straatje voor de refugio zijn plastic tuinstoelen tegen de oude, van keien gemetselde muren gezet. Boven het straatje is met stukken touw en schaduwdoek bescherming tegen de zon gemaakt. Daar zitten we tegenover elkaar, met elkaar te praten. Als je een drankje besteld bij de eigenaar van de refugio, duikt hij een klein deurtje in dat zich aan de overkant van de straat in een gebouwtje bevindt. Er staat allerlei troep en een koelkast. Daar wordt het bestelde uit gehaald. Dit is de eerste refugio waar het oprecht gezellig is. Er zijn Duitsers, Fransen, een Belg, een jongen uit Australië en twee Nederlanders. Het is te vergelijken met het veel meer sociale gebeuren dat we tijdens de Camino de Santiago meemaakten. Daarbij is het eten erg goed. De vrouw tovert erg lekker eten uit haar keukentje en voor het eerst in mijn leven heb ik konijn gegeten. Inclusief pootje. Ik moet zeggen dat ik het oprecht lekker vond. Ik kan nu begrijpen dat Flappie met name tijdens de feestdagen de klos is.

Oude brug

Ondertussen slijt mijn materiaal als een dolle. Om te beginnen de binnenzolen van mijn schoenen. In mijn beleving heb ik voor de achtentwintighonderd kilometer lange voettocht naar Compostela twee paar zooltjes gebruikt. Een per veertienhonderd kilometer. Met dat in mijn achterhoofd heb ik voor de achthondervijftig kilometer lange tocht die ik nu doe, geen reserve zooltjes mee. Niet slim, want ze zijn aan gort. Ik heb een gat in mijn sok, een T-shirt en een slipper heb ik als gerepareerd en de zolen van mijn schoenen sluiten snel.

Wat ik wel jammer vindt is dat mijn rugzak zo het en der, letterlijk gaten laat vallen. Met name in de elastische zijvakken, die van een soort gaas zijn gemaakt. Erg jammer, want het is een superfijne rugzak. Ik zal de fabrikant eens mailen, misschien hebben zij een idee.

Zweten is gezond