Gisteravond op de camping wilde ik graag nog wat eten. Ondanks dat ik geen keuken had gezien in het campinggebouw, ben ik even naar de receptie gelopen en heb gevraagd of ik iets kon eten. Dat was mogelijk en ik kreeg een menukaart in het Catalaans. Er zijn verschillende regio’s in Spanje, die erg vasthouden aan hun eigen identiteit en daarmee ook aan hun eigen taal. Ik zit nu in Catalonie en mag daarom een menukaart uit het Catalaans vertalen. Als ik het probeer met Google Translate wordt ik er niet veel wijzer van. Het lijken kleine hapjes te zijn, soort tapas. Een regel op het menu spreekt me daarom wel aan. Het kijkt een combinatie te zijn van alle hapjes. Van alles wat, zeg maar. Ik bestel het en ga zitten wachten tot het klaar is. Even later komt een van de dames die zo’n beetje de hele camping regelen aanlopen en verteld me dat ik kan eten. Ik loop achter haar aan naar binnen en verwacht een tafel met daarop een schaal of een bord met gerangschikte hapjes met eventueel wat patat of iets dergelijks erbij. Dat was niet wat op de tafel stond te wachten. Er stond een plankje van zo’n twintig bij veertig centimeter waarop zo’n acht grof gesneden hompen worst lagen in de kleuren rood, bruin, lichtbruin, zwart en een dik stuk kaas. Ik kreeg er ook nog een paar warme plakken brood bij en de onvemijdelijke huiswijn. Na even wat beteuterd te hebben gekeken, ben ik maar gewoon begonnen met eten. En dat viel zowaar niet tegen. Nieuwzeelandse Mike bestelde hetzelfde en schoof aan bij de tafel. We hebben ons helemaal volgegeten in deze Catalaanse specialiteiten en blijkbaar stond ons gezicht de campingdames wel aan, want we kregen gratis een glas zelfgemaakte bosbessenwijn van ze.
Gisteren was een dag die ik te warm vond. Dat kwam ook doordat ik nog te laat op de weg was. Vanmorgen ben ik daarom vroeger opgestaan en om zeven uur was ik met een droge tent in de rugzak onderweg naar de volgende bestemming. Die bestemming is vandaag Nuria. Nuria is naast een bedevaardsoord een toeristische trekpleister met restaurants en een hotel. ‘S winters kun je er skiën.
Om er te komen neem ik vandaag een variant op de GR11. Er zijn een aantal varianten die vaak een net even ander pad volgen. Elke variant heeft een nummer. Vandaag neem ik variant GR11.8. De varaint zorgt ervoor dat ik redelijk hoog in de bergen blijf en niet de in mijn ogen nutteloze, tussentijdse afdaling naar de plaats Queralbs hoef te maken.
Het is weer ouderwets smalle paadjes lopen en rotsen klauteren. Het uitzicht is ook weer fenomenaal. Jammer genoeg is dit een van de laatste hoge etappes. Morgen komt nog het hoogste punt van de hele GR11 voorbij en daarna is het geleidelijk aan afdalen naar de zee.
Het is nog even bekijken hoe ik bij Nuria ga overnachten. Er zou een camping zijn, maar die is sinds dit jaar gesloten. Na overleg met nog een paar wandelaars besluiten we te gaan bivakkeren op de gesloten camping. Bivakkeren betekent hier dat je na acht uur ’s avonds je tent opzet en die weer voor acht uur ’s ochtends afgebroken hebt.