Het gebied waar we doorheen lopen wordt steeds droger. Waar in de voorgaande etappes nog wel eens een stroompje ons pad kruiste, is dat nu niet meer het geval. De omgeving hier is gortdroog. De paden waarop we lopen zijn stoffig en slingeren zich door eindeloze bossen met voornamelijk kurkeiken.
De bergen zijn voor wat betreft hun hoogte te vergelijken met die van de eerste etappes in Baskenland, maar de natuur en het gevoel is totaal anders. Baskeland is nat en mistig en heeft bossen met vegetatie die hoort bij de gebieden dichtbij de Atlantische oceaan. Catalonie, waar ik nu loop heeft een typisch mediterrane vegetatie. Zoals Josu vandaag opmerkte: “Alsof we in een compleet ander land lopen.”
Door de droogte en het ontbreken van stroompjes moeten we extra water meenemen. Eerder haalden we water uit de natuur en filteren dat, zodat het veilig was om te drinken. Dat was handig want daardoor hoefden we zelf niet zoveel water mee te nemen. Nu is dat niet meer het geval en moeten we al het water dat we denken nodig te hebben, zelf vanaf het beginpunt van de dagelijkse etappe meedragen. Water is zwaar, dus een extra fles in de rugzak tikt voor wat betreft gewicht snel aan en dat voel je goed.
Het eindstation voor vandaag is de plaats La Jonquera. Een plaatsje bij misschien wel de belangrijkste grensovergang tussen Spanje en Frankrijk. Naast het dorp lopen zowel een snelweg als een spoorlijn, die gebruikt worden om mensen en goederen te vervoeren tussen beide landen.
Morgen hebben we voor het laatst een serieuze klim te verstouwen. We starten op ongeveer honderd meter boven het zeepeil en moeten over de Puig dels Falguers klimmen, die zevenhonderdachtenzevetig meter hoog is. Al met al moet er dus toch weer een dikke zeshonderd meter de berg opgeklommen worden. Omdat de temperatuur opnieuw boven de dertig graden lijkt uit te komen, beginnen we vroeg met stappen, zodat we de klim in betrekkelijke koelte kunnen afleggen.