Als de wekker om half zes afgaat, ben ik meteen klaarwakker. Ik ben goed uitgerust en heb er zin in! Na het afronden van de etappe van gisteren was ik echt moe en ben daarom ook vroeg naar bed gegaan.
In de keuken kook ik wat water in een pannetje op een elektrische kookplaat. Voor de oploskoffie. Verder schaft het ontbijt het onvermijdelijke stokbrood en vandaag ook jam. De jam heb ik niet gekocht, maar het stond in de koelkast. Ze was niet over de datum, zag er goed uit en rook normaal. Ik gok het er maar op. Het ontbijt wordt compleet gemaakt met twee bakjes yoghurt, jus d’ orange en dikke banaan. Dat houdt de bruinmaakmachine wel een poosje aan het draaien, ga ik vanuit.
Om zes uur ben ik onderweg. Het is dan bijna nog iets te donker, zeker als je onder bomen loopt. Hoewel er zo goed als geen verkeer is, houd ik de weg goed in de gaten en als er verkeer aankomt, stop ik en stap eerbiedig de berm in om de auto’s ruim baan te geven.
Het wordt al snel licht en het pad bengt me hoger in de heuvels. Het uitzicht is prachtig. De zon komt op achter de heuvels en werpt lange schaduwen in de achterliggende dalen. De helft die wel door het zonlicht geraakt wordt, licht mooi heldergroen op. Er zweven mistflarden door de dalen en het zonlicht kaatst er geel op af. Van tijd tot tijd hoor je bellen door de stilte klinken. Boeren hangen hier bij zowel schapen, koeien als paarden een bel om de nek. Bij het ontwaken van de dag worden ook zij wakker, wat voor een mooi geluid zorgt deze ochtend.
Om een overnachting voor vandaag te regelen adviseerde “het internet” mij om contact op te nemen met Andy from the artgallery. Andy is iemand die in zijn huis, dat ook dienst doet als atelier en kunstgalerij, een aantal kamers verhuurd aan wandelaars. Ik bel op en probeer in het Frans een bed te regelen, maar Andy onderbreekt me: “Would you like to speak English?” En of ik dat like! Met die taal kan ik in tegenstelling tot het Frans, wel goed uit de voeten. Het bed is zo geregeld en Andy vindt het geen probleem wanneer ik vroeg arriveer.
Vergeleken met gisteren was de route van vandaag een fluitje van een cent. Mooie paden en goede bewegwijzering. Ergens zie ik bij een boerenschuur een zelfgemaakt bord hangen. Er staat in het Frans uiteraard, op geschreven: Pas op! Vrijlopende hond! Met de honden die je hier nog wel eens bij een boerderij met blikkerende tanden aan een ketting ziet trekken voor ogen, loop ik voorzichtig verder. Ik zie geen hond en wil liever ook geen slapende honden wakker maken. Dan zie ik ineens de hond in kwestie: Een heel vriendelijk kwispelende lobbes van een Labrador. Als ik tweehonderd meter verder ben, blaft het nog een keer. Omdat het moet. Ik moet echt even lachen om het verschil tussen de verbeelding en de werkelijkheid. Kilometers verder wurmen twee hondjes van onbestemd ras zich in alle bochten om een aai van mij af te troggelen. Als dit het type honden is dat ik verder nog ga tegen komen tijdens het wandelen, dan teken ik ervoor.
Om ongeveer half twaalf, dus ruim voor de ergste hitte van de dag, klop ik aan bij Andy from the gallery. Andy vraagt vijfentwintig euro voor bed and breakfast. Gisteren had hij veertien gasten, dus ik schat zo in dat hij met het verhuren van kamers meer geld verdiend dan met zijn schilderijen en de kunstgalerie. Betalen gaat uiteraard contant, dus Moedertje Staat zal wel niet betrokken worden bij de onderneming. Onderaan de streep heb ik een slaapplek en ontbijt en wat Andy verder doet is niet mijn pakkie an.
