Vanmorgen word ik in mijn eentje wakker in de albergue. Er is niemand meer aan de deur gekomen, dus ik heb het hele gebouw voor mezelf. Gisteravond was er nog een fiesta in het dorp met Spaanse muziek. Ik ben er nog even wezen kijken. Het leek gezellig, er werd veel gedronken en hard gezongen. Het zag er mooi uit en de muziek is heel prima te doen als je er van houdt.
Het is vandaag een uitslaapdag, want ik moet weer naar de supermarkt. Die knooppunten van voedsel kunnen toch behoorlijk bepalend zijn voor de start van je dag.
De supermarkt is om negen uur geopend, maar ik weet dat men hier niet altijd even strikt met de openingstijden van de winkels omgaat. Stiekem hoop ik dus dat de winkel misschien wel wat eerder geopend is en dus sta ik iets over half negen op de stoep van de supermarkt.
Daar is mijn conclusie dat schuiven in openingstijden gemakkelijker naar ” later” lijkt te gaan dan naar “vroeger”. Iets over negen gaat de supermarkt open. Ik heb extra eten nodig omdat ik voor een paar dagen op de bergen blijf.
Bij de supermarkt kom ik ook Katrien, de Nederlandse dame weer tegen. We besluiten om na het doen van de boodschappen in ieder geval een stuk samen op te lopen. Vandaag is er een keus te maken tussen een moeilijke en een gemakkelijke variant van de route. De officiele etappe is de korte etappe en de mensen die ik spreek gaan voor deze versie. Dat heeft ook te maken met de verwachte hitte. Ik besluit volgzaam achter de meerderheid aan te lopen.
Vandaag houd ik siësta. Na een uurtje of half een is het niet meer te doen om met een rugzak op door de brandende zon te lopen. Naast een stroompje staan een paar dikke berkenbomen, die zorgen voor de gewenste schaduw. Ik beland er met twee Nederlandse dames. Katrien de Nederlandse dame die ik al eerder tegenkwam en als extra Ineke, een hardcore wandelaar van begin zestig die met haar hondje loopt. Deze dame is echt ongekend gelooflijk sterk. Ze zwerft door de bergen met een rugzak van twintig kilo op haar rug. Ik sta verstelt hoe ze dat volhoudt, maar het lijkt voor haar niet uitzonderlijk.
Beide dames zijn kampeer-enthousiastelingen en tussen beiden ontspint zich een uitgebreid gesprek over tenten, rugzakken, materialen en gewicht. Daarna gaat het over kaarten, routes en hoe die kaarten gelezen moeten worden. Is een blauw bolletje nu wel of geen fuente. (Natuurlijke waterbron) Ik zit er bij en luister er naar zoals ik ook altijd luister naar verhalen tussen mannen over trekkers en cilinders en pk’s. Ik luister, probeer af en toe een “intelligente” opmerking te maken en vindt het verder heel interessant. Ik kan er alleen maar van leren omdat ik er te weinig vanaf weet.
Tegen een uurtje of half zes kook ik mijn maaltje en ga daarna weer op stap. De zon is ondertussen wat lager gaan hangen en er is wat bewolking verschenen, wat het lopen wat draaglijker maakt. Toch ben ik er nog niet over uit of ik dit een fijne manIer van planning vindt. Je komt namelijk pas laat op de kampeerplek en moet door het snel afkoelen en donker worden, snel tussen de wolletjes zonder dat je tijd hebt goed uitgerust te raken. Ik wil vandaag op de vlakte na Cuello Petroficha kamperen. Dat is zo’n twee, tweeëneenhalf uur verder op de berg.