Vr 09 aug
Vanmorgen ben ik weer redelijk bijtijds vertrokken. Ongeveer zeven uur vertrok ik uit mijn onderkomen van de afgelopen nacht. Voor vandaag stond een redelijk normale tocht op de planning met een lengte van zo’n tweeëntwintig kilometer. Er moet vijftienhonderd meter geklommen en negenhonderd meter afgedaald worden. De omgeving blijft mooi, alhoewel het soms bijna gaat lijken of ik er aan gewend raak. Dat is wel jammer want als je niet oplet, vlakt daarmee ook de waardering voor hetgeen je ziet wat af.
Doordat ik mooi op tijd ben vertrokken, was ik ook mooi voor de ergste hitte weer in de hut waar ik vandaag overnacht. Ik heb wat minder last van de temperatuur als de eerste weken, maar het is hier onverminderd bloedjeheet. Gisteren heb ik een paar kilometer extra gelopen, waardoor ik tussen drie uur en vijf uur nog bezig was met het naar boven lopen van een berg. Dat was niet gezond. Ik was helemaal zeiknat van het zweet, mijn lichaam voelde gewoon glibberig. De plekken waar mijn rugzak op steunt en langs wrijft, sloegen rood uit en begonnen pijn te doen. Dat was een goede les voor mij. Als kan ik tussen de oren de hitte prima aan, er is ook nog zoiets als mijn lichaam dat daar wel akkoord mee moet gaan. Vandaag was ik mooi op tijd binnen en ik zit nu fijn in de schaduw mijn dingetje te typen.
De hut waar ik vandaag in overnacht is wel de mooiste waar ik tot nu toe in heb verbleven. Toen ik aan kwam lopen zag ik al dat het er van buiten mooi nieuw uitzag. Toen ik aankwam en de deur opentrok, stond de ruimte nog halfvol met bouwmaterialen. Ik heb het even aangezien en ben begonnen met opruimen, om wat meer ruimte te maken. Alle stukken hout in de hoek op een stapel en alle golfplaten gesorteerd tegen de achterwand. Een lange plank er schuin voorlangs, zodat ze vannacht niet op mij kunnen vallen. Er ligt ook nog een kop van een bezem, dus heb ik ook de vloer nog maar even aangeveegd. Van een paar stukken balk en plank maak ik nog een soort van stoeltje. Helemaal tevreden met mijn werk loop ik weer naar buiten. Dan zie ik dat er nog een deur is. Niet dat die verstopt was, maar doordat ik helemaal opging in “mijn eigen” ruimte, had ik die nooit bemerkt. Ik doe de deur open en wat zit er achter? Een grotere, schone ruimte zonder bouwmaterialen…. Afijn, als er vandaag nog meer mensen langskomen is de kans groot dat die de grote ruimte ingaan, zodat ik mijn eigen hok houdt. De kans is redelijk groot dat er mensen langs zullen komen, want er is regen voorspelt.
Gisteravond heb ik nog iets gedaan dat nog op mijn verlanglijstje stond. Doordat in de bergen geen lampen zijn, is het hier ’s nachts echt stikdonker. Ik had wel eens foto’s gezien die van de sterrenhemel genomen waren vanaf een soortgelijke plek. Die waren zo mooi, dat ik het ook wel eens met eigen ogen wilde zien.
Wat je hier ’s nachts aan de hemel ziet, is niet te vergelijken met wat je thuis in Nederland ziet. Doordat het hier echt donker is, zie je veel, maar ook echt VEEL meer sterren. Ze zijn daarbij ook allemaal heel helder en ze lijken groter, of meer dichtbij. De melkweg is ook goed zichtbaar achter de sterren, als een brede baan door de hemel. Heel mooi om te zien! Vroeger voordat kunstlicht algemeen zijn intrede had gedaan, waren sterren bij een heldere hemel altijd zo goed zichtbaar. Logisch dat men er in de oudheid zo door gefascineerd was.
Ik heb nog foto’s gemaakt, maar daarbij ging het net zo als bij de foto’s van de marmotten, veel omgeving maar weinig onderwerp.
Er zitten trouwens marmotten een paar meter voor de hut. Er komt er af en toe eentje naar buiten als ik stil binnen zit. Als ik ook maar iets van mezelf laat ziet, floept het geruisloos weer zijn hol in.
Morgen hoop ik weer eens te overnachten op een camping of in een hostal. Dan kan ik eindelijk al die getypte stukken en foto’s weer eens online zetten. Als ik zoals nu in de bergen ben, is er simpelweg geen ontvangst. Soms is er wel iets, maar dat is dan net genoeg om een WhatsAppje te versturen of om de pin te zetten op de “Waar ben ik kaart”, maar niet genoeg om foto’s te uploaden.