Je weet dat de dag komt, soms mag het nog wat langer duren, soms kan het niet snel genoeg daar zijn. Het zit allemaal tussen de oren. Maar vandaag is dan toch de laatste wandeldag aangebroken. De dag begint goed met een droge tent. Dat scheelt extra werk om het hele spul weer droog te krijgen. We hebben de etappes zo uitgekiend dat de laatste etappe nie al te lang is. Zo’n achtien kilometer.
Mike en ik zitten kwart voor acht aan een tafeltje van het camping restaurant te wachen tot de camping supermarkt open gaat. Ik heb zowaar een dag geleden nog een blaar op de hak gekregen. Dat zal te maken hebben met mijn totaal versleten binnenzolen. Toevallig heb ik twee dagen geleden net mijn verfrommelde rol sporttape weggegooid want die was best zwaar en had ik toch niet meer nodig. Dacht ik. Gelukkig heeft Mike nog een rol en mag ik een paar centimeter van hem hebben. Ik mag wel tien meter hebben van hem, maar zo erg is het nou ook weer niet. Net als ik mijn hak netjes is de tape heb gezet, gaat de supermarkt open en kopen we het ontbijt dat we meteen opeten.
Ik heb nog nooit zo hard gezweet als vandaag. Het is al vroeg heet en erg vochtig. Als we door de heuvels in de richting van Cap de Creus, ons einddoel lopen, hangen wolken mist op zo’n beetje dezelfde hoogte als waar wij lopen. Eerst hangen er druppels een je gezicht en wordt je shirt nat. Als het shirt is verzadigd, voel je de druppels over je rug lopen en wordt je broek nat. En als je broek dan verzadigd is, vallen de zweetdruppels op je kuiten. Ik had dat nog nooit meegemaakt, maar voor alles is een eerste keer.
Het pad loopt voor een groot deel langs de kust van de helderblauwe Middellandse zee. We passeren verschillende kleine baaien waarin bootjes van verschillende grootte voor anker liggen. Op de zee zelf schuiven motor- en zeilbootjes voorbij. Het is een gebied waar veel op het water gerecreerd wordt.
Zo rond twaalf uur komen we aan bij de vuurtoren op Cap de Creus. Daar is Josu ondertussen al een poosje, samen met Alien. Allen is opnieuw een Duitse jongedame die is afgestudeerd. Allen is achtentwintig jaar en klaar met haar opleiding medicijnen. Ze hebben ergens op een strand, een stuk voorbij El Port de la Selva overnacht. El port de la Selva is de plek waar Mike en ik onze tent hadden opgezet. Omdat ze wat verder op de route hebben gekampeerd en eerder zijn vertrokken, zijn ze vanzelfsprekend ook eerder op Cap de Creus.
Het is een leuk terugzien en we zijn allemaal trots en blij dat we de GR11 hebben kunnen afronden. We drinken wat en nemen dan afscheid van Josu en Alien. De een gaat terug naar zijn huis in zijn geliefde Baskenland, de ander naar haar vriend in Marseille. Mike en ik willen nog een ding doen: net als bij het beginpunt in Cabo de Higuer, het water van de zee, achter de vuurtoren aanraken. Dan zijn we echt van oceaan naar zee gelopen.
We lopen nog een keer een een paar honderd meter over de rotsen, spetteren het zoute water van de zee, maken wat foto’s en dan is het klaar. De GR11 is gelopen. Het is klaar!